amerikali
Üye
şevkkaydeden Toby Lloyd
Son dönemdeki en zekice yazılmış makalelerinden biri olan “Tanrı'nın Dili”nde Toni Morrison bir romancı olarak amacını ortaya koyuyor: “Dini inancın anlatının merkezinde yer aldığı bir eser yaratmak.” Nasıl diye soruyor: yazar bunu yapabilir mi? Dinin bize verdiği dili 21. yüzyıl okuyucusunun duyabileceği şekilde kullanmak mı? Kolay bir iş değil ama Toby Lloyd'un muhteşem, silinmez ilk romanı Fervor'da güvenle ve büyük bir başarıyla üstlendiği bir görev.
“Hararet” Oldukça basit bir önermeyle başlıyor: Holokost'tan sağ kurtulan ve kolunda numaralı dövme bulunan Yosef Rosenthal'ın ölümünden sonra ailesinin istikrarsız dengesi sarsılır.
Ancak Londra dışındaki Rosenthal evindeki sessiz yastan başlayarak hikayeler çoğalıyor ve genişliyor. Kışkırtıcı bir Siyonist ve otoriter bir aile reisi olan Josef'in gelini Hannah, düşmanlık ve tartışmalarla karşılanan bir kitapta Josef'in toplama kampı deneyimlerini yazıyor. Büyükbabasının ayaklarının dibine oturup onun yaşam deneyimlerini içselleştiren Hannah'nın kızı Elsie günlerce ortadan kaybolur; Geri döndüğünde annesi onun bir cadı olduğundan şüphelenir.
Elsie'nin erkek kardeşi Tovyah ikinci denemesinde Oxford'a gelir ve kitabın başlığındaki “coşkunun” önemli bir kısmı annesinin ve kız kardeşinin aşırı davranışlarına verdiği tepkiden gelir – “utangaçlığından, uzmanlığından ve savunmacılığından” bir kopuş. kışkırtıldığında ancak bunun dışında “büyük ölçüde görünmezdir.” Bölümleri Oxford'daki en yakın arkadaşı, laik bir Yahudi olan ve “Absalom, Absalom!”u anımsatan bölümlerde Tovyah'ın ses tahtası olarak görev yapan Kate tarafından anlatılıyor. (daha cömert paragraf aralarıyla da olsa).
Bunların hepsi kulağa son derece karmaşık gelebilir. Ve daha az yetenekli birinin elinde olabilir. Lloyd kadar yetenekli bir yazar için potansiyel yanlış adımlar bile meyve verir. Joseph'in son günlerini anlatan açılış bölümleri lirik ve dokunaklı; Tovyah ölü büyükbabasını gördüğünde, “kaldırım üzerinde dümdüz yatan, başında kan birikmiş ölü bir fare gördüğünü, ancak daha önce hiç ölü bir insan görmediğini” öğreniyoruz.
Yargıçlar Kitabı'ndan Talmud'a ve Zohar'a kadar kutsal metinleri çağrıştıran Lloyd, son derece hafif bir dokunuşa sahip ve karmaşık fikirleri kısa ve öz ve kesin bir şekilde aktarıyor. Kabala'nın ezoterizmi kitap boyunca merkezi bir rol oynuyor – Elsie'nin tuhaf ve muhtemelen doğaüstü davranışı için bir motivasyon olarak, Kate'in kimin hayalet olabileceğini gördüğü “gevşek beyaz kaftan içindeki” bir figürün kaynağı olarak ve ona karşı bir karşı nokta olarak. Sanat ve Yosef'in ölümünün bir MacGuffin olmaktan ziyade romanın derinlik kazandığı bir kaynak olarak hizmet etme yolları.
“Inbrunst”un son perdesinde Lloyd, Rosenthal'lerin evinde ana karakterleriyle bir toplantı düzenler. Philip Roth'un “American Pastoral” filminin sonunu yansıtan sahnelerde, Herkesin hazır bulunduğu bir aile yemeğinde, romanın ilk vaatleri gerçeğe dönüşür. Burada spoiler yok, ancak Holokost'tan sağ kurtulan birinin kalıcı etkisine ilişkin güçlü sorular, kitabın baştan sona araştırdığı gerçekçilik ile mistisizm arasındaki parıldayan oyun, hem şaşırtıcı hem de kaçınılmaz hissettiren bir sona ulaşıyor.
Ayrıca İncil'de. Bu bana yine Toni Morrison'un makalesini hatırlattı. Genç bir İngiliz yazarın, ilk denemesinde, zamanının en büyük Amerikalı yazarının ortaya koyduğu zorlu mücadeleyi bu kadar başarılı bir şekilde aşması şaşırtıcı görünebilir. Ama belki de değil. Yerleşik düzenlerin alt üst edilmesiyle giderek daha fazla karakterize edilen bir zamanda yaşıyoruz. “Harvency”, Holokost'tan sağ kurtulan patriğinin kaybının ardından bir aileyi tasvir ediyor ve 2. Dünya Savaşı'nın küllerinden ortaya çıkan küresel bir anlaşmanın kaybının bir benzetmesini sunuyor. Kitap, ne kadar kusurlu olursa olsun, kaostan kırılgan uyumların neden ortaya çıktığını unuttuğumuz zaman ortaya çıkan entropiyi modelliyor. Hikayesini ayrıntılarla ve her şeyden önce yürekle zenginleştiren Lloyd, karanlık tarihi zamanlarımızın kalıcı bir alegorisini yarattı.
şevk | kaydeden Toby Lloyd | Hevesli Okuyucu Basını | 276 s. | 28$
Son dönemdeki en zekice yazılmış makalelerinden biri olan “Tanrı'nın Dili”nde Toni Morrison bir romancı olarak amacını ortaya koyuyor: “Dini inancın anlatının merkezinde yer aldığı bir eser yaratmak.” Nasıl diye soruyor: yazar bunu yapabilir mi? Dinin bize verdiği dili 21. yüzyıl okuyucusunun duyabileceği şekilde kullanmak mı? Kolay bir iş değil ama Toby Lloyd'un muhteşem, silinmez ilk romanı Fervor'da güvenle ve büyük bir başarıyla üstlendiği bir görev.
“Hararet” Oldukça basit bir önermeyle başlıyor: Holokost'tan sağ kurtulan ve kolunda numaralı dövme bulunan Yosef Rosenthal'ın ölümünden sonra ailesinin istikrarsız dengesi sarsılır.
Ancak Londra dışındaki Rosenthal evindeki sessiz yastan başlayarak hikayeler çoğalıyor ve genişliyor. Kışkırtıcı bir Siyonist ve otoriter bir aile reisi olan Josef'in gelini Hannah, düşmanlık ve tartışmalarla karşılanan bir kitapta Josef'in toplama kampı deneyimlerini yazıyor. Büyükbabasının ayaklarının dibine oturup onun yaşam deneyimlerini içselleştiren Hannah'nın kızı Elsie günlerce ortadan kaybolur; Geri döndüğünde annesi onun bir cadı olduğundan şüphelenir.
Elsie'nin erkek kardeşi Tovyah ikinci denemesinde Oxford'a gelir ve kitabın başlığındaki “coşkunun” önemli bir kısmı annesinin ve kız kardeşinin aşırı davranışlarına verdiği tepkiden gelir – “utangaçlığından, uzmanlığından ve savunmacılığından” bir kopuş. kışkırtıldığında ancak bunun dışında “büyük ölçüde görünmezdir.” Bölümleri Oxford'daki en yakın arkadaşı, laik bir Yahudi olan ve “Absalom, Absalom!”u anımsatan bölümlerde Tovyah'ın ses tahtası olarak görev yapan Kate tarafından anlatılıyor. (daha cömert paragraf aralarıyla da olsa).
Bunların hepsi kulağa son derece karmaşık gelebilir. Ve daha az yetenekli birinin elinde olabilir. Lloyd kadar yetenekli bir yazar için potansiyel yanlış adımlar bile meyve verir. Joseph'in son günlerini anlatan açılış bölümleri lirik ve dokunaklı; Tovyah ölü büyükbabasını gördüğünde, “kaldırım üzerinde dümdüz yatan, başında kan birikmiş ölü bir fare gördüğünü, ancak daha önce hiç ölü bir insan görmediğini” öğreniyoruz.
Yargıçlar Kitabı'ndan Talmud'a ve Zohar'a kadar kutsal metinleri çağrıştıran Lloyd, son derece hafif bir dokunuşa sahip ve karmaşık fikirleri kısa ve öz ve kesin bir şekilde aktarıyor. Kabala'nın ezoterizmi kitap boyunca merkezi bir rol oynuyor – Elsie'nin tuhaf ve muhtemelen doğaüstü davranışı için bir motivasyon olarak, Kate'in kimin hayalet olabileceğini gördüğü “gevşek beyaz kaftan içindeki” bir figürün kaynağı olarak ve ona karşı bir karşı nokta olarak. Sanat ve Yosef'in ölümünün bir MacGuffin olmaktan ziyade romanın derinlik kazandığı bir kaynak olarak hizmet etme yolları.
“Inbrunst”un son perdesinde Lloyd, Rosenthal'lerin evinde ana karakterleriyle bir toplantı düzenler. Philip Roth'un “American Pastoral” filminin sonunu yansıtan sahnelerde, Herkesin hazır bulunduğu bir aile yemeğinde, romanın ilk vaatleri gerçeğe dönüşür. Burada spoiler yok, ancak Holokost'tan sağ kurtulan birinin kalıcı etkisine ilişkin güçlü sorular, kitabın baştan sona araştırdığı gerçekçilik ile mistisizm arasındaki parıldayan oyun, hem şaşırtıcı hem de kaçınılmaz hissettiren bir sona ulaşıyor.
Ayrıca İncil'de. Bu bana yine Toni Morrison'un makalesini hatırlattı. Genç bir İngiliz yazarın, ilk denemesinde, zamanının en büyük Amerikalı yazarının ortaya koyduğu zorlu mücadeleyi bu kadar başarılı bir şekilde aşması şaşırtıcı görünebilir. Ama belki de değil. Yerleşik düzenlerin alt üst edilmesiyle giderek daha fazla karakterize edilen bir zamanda yaşıyoruz. “Harvency”, Holokost'tan sağ kurtulan patriğinin kaybının ardından bir aileyi tasvir ediyor ve 2. Dünya Savaşı'nın küllerinden ortaya çıkan küresel bir anlaşmanın kaybının bir benzetmesini sunuyor. Kitap, ne kadar kusurlu olursa olsun, kaostan kırılgan uyumların neden ortaya çıktığını unuttuğumuz zaman ortaya çıkan entropiyi modelliyor. Hikayesini ayrıntılarla ve her şeyden önce yürekle zenginleştiren Lloyd, karanlık tarihi zamanlarımızın kalıcı bir alegorisini yarattı.
şevk | kaydeden Toby Lloyd | Hevesli Okuyucu Basını | 276 s. | 28$