amerikali
Aktif Üye
Sevgili okuyucular,
Pek çok nedenden ötürü büyük spor etkinliklerinin ideal bir izleyicisi değilim, ancak özellikle bir tanesi, kaybeden takım için, her türlü mantığın ve gerçek kişisel yatırımın ötesinde, kaçınılmaz olarak ne kadar kötü hissettiğimdir. Super Bowl, World Series ya da Grand Prix şampiyonlarının üzerine konfeti ve Gatorade yağarken, gözlerim her zaman ikinci olanda oluyor.
Nesnel olarak konuşursak, mağlup olanların hemen hemen her açıdan galip olduklarını biliyorum: kaslı kovanları olan, hayranlık duyulan, saygı duyulan ve şüphesiz saçma bir şekilde iyi telafi edilen uygun tanrılar. Ama yine de burada oturuyorlar, omuzları çökmüş ve gözleri nemli, tıpkı otobüs durağında bırakılan küçük çocuklar gibi. Ah zalim dünya!
Ancak kurgu farklı bir hikaye. Kaybedenlerinizi ve geride kalanlarınızı, mutlak beklentileri karşılayamayan ve sonra eve gidip yatmak zorunda kalan pejmürde yavrularınızı verin bana. En azından birkaç saatliğine, bunun gibi başkarakterleri olan romanlar, New York'un hareketli peteklerindeki pek çok meşgul arıdan biri olan benim, yalnız kalpler ve kayıp ruhlar arasında kendini beğenmiş bir edebiyat turisti olarak dolaylı olarak kanat çırpmama izin veriyor.
Açık olmak gerekirse, bu hiçbir şekilde tembel, umutsuz veya sıkıcı hikaye anlatımıyla eşanlamlı değildir. Bu haftanın seçkisindeki ana karakterler, sessiz bir çaresizlik veya tamamen vasat bir hayat sürüyor olabilir, ancak hikayeleri, başarısızlığa gerçek bir tat veren dokunaklı ve şevkle anlatılıyor.
—Lea
“Judith Hearne'in Yalnız Tutkusu” kaydeden Brian Moore
Kurgu, 1955
Zavallı Judith, eski püskü elbiseleri ve tatsız bir bisküviye benzeyen yüzüyle. O, bir kez daha Belfast'taki eski püskü bir pansiyona yerleşen 40'lı yaşlarında bir bakire olan, yüzyılın ortasındaki kibar bir kız kurusunun resmidir. Acınası sabit gelirlerine ek olarak garip işler (çoğunlukla sayıları giderek azalan kayıtsız piyano öğrencileri) ve tek gerçek arkadaşları olan, rahat ve kalabalık O'Neill ailesini her Pazar kiliseden sonra ziyaret etmenin küçük mutlulukları da eklenir.
Hatta yeni evinde romantik olasılığın baştan çıkarıcı ipuçlarını taşıyan bir oda arkadaşı bile var. Bay Madden şamatacı, etli bir adam, “iyi beslenmiş, kaba suratlı”, “Times Meydanı'nın hemen yanındaki otel işinde” olduğu Manhattan'dan yakın zamanda dönmüş. Belki Romeo'nun ince hassasiyetleri tam olarak rüya gibi olmayabilir ama kim seçici olabilir ki?
Romanın neredeyse yarısına gelindiğinde, acı veren derecede yalnız (ve evet, tutkulu) Bayan Hearne'i bir tür kurtuluşun beklediğini umuyoruz; Hiçbir zaman geç olmayan, çaya ve sararmış perde dantellerine batırılmış kurtarıcı bir hikaye. Ancak görünen o ki çay Judith'in içeceği değil ve bu kadar çok pansiyonu ziyaret etmesinin bir nedeni var.
Böylece onların çöküşü başlıyor; Moore'un, baş kahramanın gittikçe bozulan ruh halinin hakkını veren ciddi, ateşli bir düzyazıda izini sürdüğü muhteşem bir sonuç. Zamanın baskıcı cinsel gelenekleri ve sınıf bilinci gibi Katoliklik de büyük bir rol oynuyor (burası İrlanda), bunların hepsi meydan okuyan bir açık sözlülükle detaylandırılıyor ve bu da romanın başlangıçta yayıncı bulma konusunda yaşadığı zorluklara şüphesiz katkıda bulunuyor.
Belki sana birkaç saatlik klinik depresyonu satmaya çalışıyormuşum gibi gelebilir? Ama yemin ederim ki buradaki yazılar o kadar keskin, o kadar nüfuzlu ve şefkatli ki kemiklerinizi sarsıyor.
İsterseniz okuyun: Üçüncü parti viski, yağmur gecikmeleri, Paul Schrader'ın “First Reformed” filmi.
Şuradan temin edilebilir: NYRB Classics'in 2010'da yeniden basımı veya iyi stoklanmış ikinci el bir kitapçı.
William tek yumurta ikizlerinden yedi dakika farkla doğan ilk kişi ama bu onun üstünlüğünün sonu. Anastas'ın komik çizgi romanında daha çok ilk gözleme gibi olduğu ortaya çıkıyor: dik kafalı ve kenarları yırtık pırtık, yüzü gülen kardeşi Clive'in topak topak, az pişmiş bir yedek oyuncusu.
Clive iyi durumdayken William, gizemli cilt hastalıkları ve her türlü genel sistem arızasıyla boğuşan talihsiz bir yabancı olarak hayatın aşamalarını sanki haç istasyonlarıymış gibi tökezleyerek geçiyor. Sınavlarında başarılı olmasına rağmen akademi dünyası onun için büyük ölçüde bilinmiyor, spora yabancı değil ve aşık olduğu kızlar ya kayıtsız kopyacılar ya da çılgın dalkavuklar oluyor.
William'ın üniversiteden mezun olur olmaz katıldığı (onur derecesi alması beş yılını alır) ve ülkenin öbür ucuna San Francisco'ya taşındığı tarikat bile bir fiyaskoya, “kayıp ruhların” yaşadığı köhne bir kalabalık haline gelir. … daha büyük bir şeye ait olmak istedim.” kendileri gibi davrandılar ve karşılığında biraz ev işi yapmaktan çekinmediler.
Ama lütfen acıyan yüzünü koru; William beceriksizliğini altın bir taç gibi giyiyor; potansiyelini gerçekleştirme konusundaki direnci ayrı bir performans sanatı biçimi, “başlı başına ömür boyu bir proje”. En azından bu bakımdan nihai olarak vasıfsız bir başarıdır.
İsterseniz okuyun: Frederick Exley, Beck'in “Loser” şarkısı, bir sezon sonra iptal edilen televizyon şovları.
Şuradan temin edilebilir: 2009 Dial Press ticari ciltsiz kitabı veya belki de hırpalanmış bir kazananın çöpü.
Neden gitmiyorsun …
Haberler kitaplarına veya okuma önerilerimize daha fazla dalın.
Okuduklarınızı beğendiyseniz lütfen başkalarına da tavsiye etmeyi düşünün. Buradan kayıt olabilirsiniz. Abonelere özel tüm bültenlerimize buradan göz atın.
Dostça bir hatırlatma: Kitaplar için yerel kütüphanenizi kontrol edin! Birçok kütüphane, kopyaları çevrimiçi olarak rezerve etme seçeneğini sunar.
Pek çok nedenden ötürü büyük spor etkinliklerinin ideal bir izleyicisi değilim, ancak özellikle bir tanesi, kaybeden takım için, her türlü mantığın ve gerçek kişisel yatırımın ötesinde, kaçınılmaz olarak ne kadar kötü hissettiğimdir. Super Bowl, World Series ya da Grand Prix şampiyonlarının üzerine konfeti ve Gatorade yağarken, gözlerim her zaman ikinci olanda oluyor.
Nesnel olarak konuşursak, mağlup olanların hemen hemen her açıdan galip olduklarını biliyorum: kaslı kovanları olan, hayranlık duyulan, saygı duyulan ve şüphesiz saçma bir şekilde iyi telafi edilen uygun tanrılar. Ama yine de burada oturuyorlar, omuzları çökmüş ve gözleri nemli, tıpkı otobüs durağında bırakılan küçük çocuklar gibi. Ah zalim dünya!
Ancak kurgu farklı bir hikaye. Kaybedenlerinizi ve geride kalanlarınızı, mutlak beklentileri karşılayamayan ve sonra eve gidip yatmak zorunda kalan pejmürde yavrularınızı verin bana. En azından birkaç saatliğine, bunun gibi başkarakterleri olan romanlar, New York'un hareketli peteklerindeki pek çok meşgul arıdan biri olan benim, yalnız kalpler ve kayıp ruhlar arasında kendini beğenmiş bir edebiyat turisti olarak dolaylı olarak kanat çırpmama izin veriyor.
Açık olmak gerekirse, bu hiçbir şekilde tembel, umutsuz veya sıkıcı hikaye anlatımıyla eşanlamlı değildir. Bu haftanın seçkisindeki ana karakterler, sessiz bir çaresizlik veya tamamen vasat bir hayat sürüyor olabilir, ancak hikayeleri, başarısızlığa gerçek bir tat veren dokunaklı ve şevkle anlatılıyor.
—Lea
“Judith Hearne'in Yalnız Tutkusu” kaydeden Brian Moore
Kurgu, 1955
Zavallı Judith, eski püskü elbiseleri ve tatsız bir bisküviye benzeyen yüzüyle. O, bir kez daha Belfast'taki eski püskü bir pansiyona yerleşen 40'lı yaşlarında bir bakire olan, yüzyılın ortasındaki kibar bir kız kurusunun resmidir. Acınası sabit gelirlerine ek olarak garip işler (çoğunlukla sayıları giderek azalan kayıtsız piyano öğrencileri) ve tek gerçek arkadaşları olan, rahat ve kalabalık O'Neill ailesini her Pazar kiliseden sonra ziyaret etmenin küçük mutlulukları da eklenir.
Hatta yeni evinde romantik olasılığın baştan çıkarıcı ipuçlarını taşıyan bir oda arkadaşı bile var. Bay Madden şamatacı, etli bir adam, “iyi beslenmiş, kaba suratlı”, “Times Meydanı'nın hemen yanındaki otel işinde” olduğu Manhattan'dan yakın zamanda dönmüş. Belki Romeo'nun ince hassasiyetleri tam olarak rüya gibi olmayabilir ama kim seçici olabilir ki?
Romanın neredeyse yarısına gelindiğinde, acı veren derecede yalnız (ve evet, tutkulu) Bayan Hearne'i bir tür kurtuluşun beklediğini umuyoruz; Hiçbir zaman geç olmayan, çaya ve sararmış perde dantellerine batırılmış kurtarıcı bir hikaye. Ancak görünen o ki çay Judith'in içeceği değil ve bu kadar çok pansiyonu ziyaret etmesinin bir nedeni var.
Böylece onların çöküşü başlıyor; Moore'un, baş kahramanın gittikçe bozulan ruh halinin hakkını veren ciddi, ateşli bir düzyazıda izini sürdüğü muhteşem bir sonuç. Zamanın baskıcı cinsel gelenekleri ve sınıf bilinci gibi Katoliklik de büyük bir rol oynuyor (burası İrlanda), bunların hepsi meydan okuyan bir açık sözlülükle detaylandırılıyor ve bu da romanın başlangıçta yayıncı bulma konusunda yaşadığı zorluklara şüphesiz katkıda bulunuyor.
Belki sana birkaç saatlik klinik depresyonu satmaya çalışıyormuşum gibi gelebilir? Ama yemin ederim ki buradaki yazılar o kadar keskin, o kadar nüfuzlu ve şefkatli ki kemiklerinizi sarsıyor.
İsterseniz okuyun: Üçüncü parti viski, yağmur gecikmeleri, Paul Schrader'ın “First Reformed” filmi.
Şuradan temin edilebilir: NYRB Classics'in 2010'da yeniden basımı veya iyi stoklanmış ikinci el bir kitapçı.
William tek yumurta ikizlerinden yedi dakika farkla doğan ilk kişi ama bu onun üstünlüğünün sonu. Anastas'ın komik çizgi romanında daha çok ilk gözleme gibi olduğu ortaya çıkıyor: dik kafalı ve kenarları yırtık pırtık, yüzü gülen kardeşi Clive'in topak topak, az pişmiş bir yedek oyuncusu.
Clive iyi durumdayken William, gizemli cilt hastalıkları ve her türlü genel sistem arızasıyla boğuşan talihsiz bir yabancı olarak hayatın aşamalarını sanki haç istasyonlarıymış gibi tökezleyerek geçiyor. Sınavlarında başarılı olmasına rağmen akademi dünyası onun için büyük ölçüde bilinmiyor, spora yabancı değil ve aşık olduğu kızlar ya kayıtsız kopyacılar ya da çılgın dalkavuklar oluyor.
William'ın üniversiteden mezun olur olmaz katıldığı (onur derecesi alması beş yılını alır) ve ülkenin öbür ucuna San Francisco'ya taşındığı tarikat bile bir fiyaskoya, “kayıp ruhların” yaşadığı köhne bir kalabalık haline gelir. … daha büyük bir şeye ait olmak istedim.” kendileri gibi davrandılar ve karşılığında biraz ev işi yapmaktan çekinmediler.
Ama lütfen acıyan yüzünü koru; William beceriksizliğini altın bir taç gibi giyiyor; potansiyelini gerçekleştirme konusundaki direnci ayrı bir performans sanatı biçimi, “başlı başına ömür boyu bir proje”. En azından bu bakımdan nihai olarak vasıfsız bir başarıdır.
İsterseniz okuyun: Frederick Exley, Beck'in “Loser” şarkısı, bir sezon sonra iptal edilen televizyon şovları.
Şuradan temin edilebilir: 2009 Dial Press ticari ciltsiz kitabı veya belki de hırpalanmış bir kazananın çöpü.
Neden gitmiyorsun …
Gri İrlanda'dan kaçıp sonunda Malibu'nun daha güneşli ve çok daha hoşgörülü iklimlerine yerleştikten sonra “Judith Hearne” sonrası Brian Moore'un ortak yazdığı 1966 Soğuk Savaş casus gerilim filmi “Yırtık Perde”yi yayınla? Kimsenin favorisi Hitchcock değil ama Paul Newman ve Julie Andrews'un öne çıkan yönleri var.
19. yüzyılın harikulade karanlık Rus edebiyatının izlerine atlayın, çünkü flop dönemlerini daha iyi kim bilebilir? Belki Ivan Goncharov'un 1859 tarihli yatak çürüklüğü klasiği Oblomov'a bir göz atarak başlayabiliriz.
Eleştirmenimiz Jennifer Szalai'nin tavsiyelerini dinleyip filozof Costica Bradatan'ın 2022 tarihli Başarısızlığa Övgü: Alçakgönüllülükle Dört Ders kitabını ele alacak mısınız? Ve böylece kusurlu olduğu aşikar olan tebaasından biri olan Gandhi'den üstün olmanın mutluluğunu yaşayın. (Sorun değil; gurur alçakgönüllülükten önce gelir.)
Haberler kitaplarına veya okuma önerilerimize daha fazla dalın.
Okuduklarınızı beğendiyseniz lütfen başkalarına da tavsiye etmeyi düşünün. Buradan kayıt olabilirsiniz. Abonelere özel tüm bültenlerimize buradan göz atın.
Dostça bir hatırlatma: Kitaplar için yerel kütüphanenizi kontrol edin! Birçok kütüphane, kopyaları çevrimiçi olarak rezerve etme seçeneğini sunar.