dunyadan
Aktif Üye
Kritik İsabetler: Video Oyunları Oynayan YazarlarJ. Robert Lennon ve Carmen Maria Machado tarafından düzenlenmiştir.
En iyi ihtimalle, video oyunları hem gerçekte hem de kurguda zor durumlarda bir yol sağlayabilir. Ka Vang’ın kısa öyküsünde “Bayan. Pac-Man Çete Hayatımı Mahvetti”, Hmonglu bir genç atari salonunda aile içi sorunlardan kaçıyor; Jamil Jan Kochai’nin Playing Metal Gear Solid V: The Phantom Pain adlı oyununda Afgan kökenli Amerikalı bir çocuk, babasına benzeyen video oyunu hedeflerini vurduğunda uyumsuzluğa karşı “tuhaf bir şekilde bağışık” hale geliyor; Raven Leilani’nin Overcooked adlı romanı Luster’da Edie ve Akila, polisin onları patlatmaya çalışmasının ardından ekmek kırarlar.
Temsilden çok duygularla ilgili olduğundan, video oyunu (kendisinden önceki herhangi bir eğlence türünden daha fazla veya daha az ırkçı, şiddet içeren, cinsiyetçi, sömürücü, sömürgeci, çeşitli veya aptal olmayan) 21. yüzyılın en popüler zevklerinden biridir. . J. Robert Lennon ve Carmen Maria Machado tarafından derlenen “Critical Hits: Writers Playing Video Games”, hem tanıdıkların hem de yeni gelenlerin bu ortama duyduğu hayranlığın bir antolojisi olup, oyunun dünya çapında piyasaya sürülmesinden bu yana on yıllar boyunca meydana gelen bir paradigma değişiminin izini sürüyor. PlayStation 1995 yılında piyasaya sürüldü. O zamandan bu yana geçen nesilde video oyunları, sosyal yaşamda evrensel bir yol arkadaşı olarak kendini kabul ettirdi.
Bazı gönderiler oyun sanatına, mekaniğine ve işine daha taktiksel yaklaşımlar getiriyor. Karikatürist MariNaomi, “Video Oyunu Patronu” adlı grafik makalesinde, 2000’li yıllarda kadın düşmanı bir oyun yapım şirketinde çalışırken yaşadığı deneyimleri anlatıyor. Octavia Bright, “Yarın, Yarın ve Yarın” kitabının yazarı Gabrielle Zevin ile “ürkütücü” bilgisayar programı Leisure Suit Larry’ye ilişkin çocukluk anıları üzerinden bağlantı kuruyor ve programın çoktan seçmeli sorularını, onun Amerikan erkekliğine dair “derin yalnız” projeksiyonunu sayfada yeniden üretiyor .
Tüm çeşitliliklerine rağmen, oyun ve sanata dair bu farklı bakış açıları, sürekli çökmekte olan gerçek bir dünyaya karşı oyun dünyalarında inşa edilen ve sürdürülen türden bir dostluğa, yakınlığa duyulan özlemi paylaşıyor. Larissa Pham kitabın en güçlü makalelerinden birinde “İşte ayrılık oyunlarının güzel vaadi” diye yazıyor. “Birisi olabilirsiniz, hatta hem çabalarınızın sonucu olan hem de kendiniz olmayan birini, bir karakteri sevebilirsiniz.”
Her denemede oyuncular, karakterler, aile üyeleri, romantik partnerler, arkadaşlar, yabancılar arasında akrabalık, hatta aşk vardır. Nana Kwame Adjei-Brenyah kedere Disco Elysium’un merceğinden bakıyor; burada “bir oyuncu olarak nasıl bir canavar olduğunuzu anlamanız gerekiyor.” Elissa Washuta hastalıklar ve The Last of Us dünyasında geçirdiği yaz hakkında yazıyor , “duygularının onu alt etmesine izin veremeyen hayatta kalan bir rolü oynuyor.” Keith S. Wilson, 11 yaşında Final Fantasy VI’yı oynadı ve ırksal kapitalizm altında “spiritüalizm ve doğanın kırılganlığı” hakkında bilgi aldı. ve Hanif Abdurraqib, 2019’da Red Dead Redemption aracılığıyla yeni bir cennet anlayışına ulaştı. Ve bunu Ninja Gaiden Black’ten kim düşünebilirdi? Kafkasyalı klan lideri Ryu Hayabusa, Alexander Chee’yi çocukluk travmasını hatırlatacak bir coşku durumuna gönderebilir mi?
Oyuncu olmak, Critical Hits’e kabul edilmenin bedeli değil; bu, oyun bilimi ya da oyunların sanat olarak durumu ya da oyunlar hakkında yazmanın yorgun bir ihmal durumu hakkındaki bayat tartışmalardan yeni bir çıkış anlamına geliyor. Bunun yerine, oyunların davranışlarımızı ve çevremizdeki dünyaya ilişkin algımızı nasıl yapılandırdığına dair bir takım argümanları burada bulabilirsiniz. Lennon ve Machado, oyunlar arasında, her seferinde en az bir oyuncuyla, düşünce ve eylem içinde yaşamayı nasıl öğrendiğimize dair bir söylemi ateşledi.
Kritik İsabetler: Video Oyunları Oynayan Yazarlar | Düzenleyen: J. Robert Lennon ve Carmen Maria Machado | Gri Kurt | 235 sayfa | Ciltsiz kitap, 18 dolar
En iyi ihtimalle, video oyunları hem gerçekte hem de kurguda zor durumlarda bir yol sağlayabilir. Ka Vang’ın kısa öyküsünde “Bayan. Pac-Man Çete Hayatımı Mahvetti”, Hmonglu bir genç atari salonunda aile içi sorunlardan kaçıyor; Jamil Jan Kochai’nin Playing Metal Gear Solid V: The Phantom Pain adlı oyununda Afgan kökenli Amerikalı bir çocuk, babasına benzeyen video oyunu hedeflerini vurduğunda uyumsuzluğa karşı “tuhaf bir şekilde bağışık” hale geliyor; Raven Leilani’nin Overcooked adlı romanı Luster’da Edie ve Akila, polisin onları patlatmaya çalışmasının ardından ekmek kırarlar.
Temsilden çok duygularla ilgili olduğundan, video oyunu (kendisinden önceki herhangi bir eğlence türünden daha fazla veya daha az ırkçı, şiddet içeren, cinsiyetçi, sömürücü, sömürgeci, çeşitli veya aptal olmayan) 21. yüzyılın en popüler zevklerinden biridir. . J. Robert Lennon ve Carmen Maria Machado tarafından derlenen “Critical Hits: Writers Playing Video Games”, hem tanıdıkların hem de yeni gelenlerin bu ortama duyduğu hayranlığın bir antolojisi olup, oyunun dünya çapında piyasaya sürülmesinden bu yana on yıllar boyunca meydana gelen bir paradigma değişiminin izini sürüyor. PlayStation 1995 yılında piyasaya sürüldü. O zamandan bu yana geçen nesilde video oyunları, sosyal yaşamda evrensel bir yol arkadaşı olarak kendini kabul ettirdi.
Bazı gönderiler oyun sanatına, mekaniğine ve işine daha taktiksel yaklaşımlar getiriyor. Karikatürist MariNaomi, “Video Oyunu Patronu” adlı grafik makalesinde, 2000’li yıllarda kadın düşmanı bir oyun yapım şirketinde çalışırken yaşadığı deneyimleri anlatıyor. Octavia Bright, “Yarın, Yarın ve Yarın” kitabının yazarı Gabrielle Zevin ile “ürkütücü” bilgisayar programı Leisure Suit Larry’ye ilişkin çocukluk anıları üzerinden bağlantı kuruyor ve programın çoktan seçmeli sorularını, onun Amerikan erkekliğine dair “derin yalnız” projeksiyonunu sayfada yeniden üretiyor .
Tüm çeşitliliklerine rağmen, oyun ve sanata dair bu farklı bakış açıları, sürekli çökmekte olan gerçek bir dünyaya karşı oyun dünyalarında inşa edilen ve sürdürülen türden bir dostluğa, yakınlığa duyulan özlemi paylaşıyor. Larissa Pham kitabın en güçlü makalelerinden birinde “İşte ayrılık oyunlarının güzel vaadi” diye yazıyor. “Birisi olabilirsiniz, hatta hem çabalarınızın sonucu olan hem de kendiniz olmayan birini, bir karakteri sevebilirsiniz.”
Her denemede oyuncular, karakterler, aile üyeleri, romantik partnerler, arkadaşlar, yabancılar arasında akrabalık, hatta aşk vardır. Nana Kwame Adjei-Brenyah kedere Disco Elysium’un merceğinden bakıyor; burada “bir oyuncu olarak nasıl bir canavar olduğunuzu anlamanız gerekiyor.” Elissa Washuta hastalıklar ve The Last of Us dünyasında geçirdiği yaz hakkında yazıyor , “duygularının onu alt etmesine izin veremeyen hayatta kalan bir rolü oynuyor.” Keith S. Wilson, 11 yaşında Final Fantasy VI’yı oynadı ve ırksal kapitalizm altında “spiritüalizm ve doğanın kırılganlığı” hakkında bilgi aldı. ve Hanif Abdurraqib, 2019’da Red Dead Redemption aracılığıyla yeni bir cennet anlayışına ulaştı. Ve bunu Ninja Gaiden Black’ten kim düşünebilirdi? Kafkasyalı klan lideri Ryu Hayabusa, Alexander Chee’yi çocukluk travmasını hatırlatacak bir coşku durumuna gönderebilir mi?
Oyuncu olmak, Critical Hits’e kabul edilmenin bedeli değil; bu, oyun bilimi ya da oyunların sanat olarak durumu ya da oyunlar hakkında yazmanın yorgun bir ihmal durumu hakkındaki bayat tartışmalardan yeni bir çıkış anlamına geliyor. Bunun yerine, oyunların davranışlarımızı ve çevremizdeki dünyaya ilişkin algımızı nasıl yapılandırdığına dair bir takım argümanları burada bulabilirsiniz. Lennon ve Machado, oyunlar arasında, her seferinde en az bir oyuncuyla, düşünce ve eylem içinde yaşamayı nasıl öğrendiğimize dair bir söylemi ateşledi.
Kritik İsabetler: Video Oyunları Oynayan Yazarlar | Düzenleyen: J. Robert Lennon ve Carmen Maria Machado | Gri Kurt | 235 sayfa | Ciltsiz kitap, 18 dolar