amerikali
Üye
Sonra Zernike’nin anlattığı gibi bir darbe daha geldi. Popüler biyolojiye giriş dersleri, sınıftaki güvenilir bir ortak geliştirici tarafından verildi. O ve başka bir bilim insanının ders kitaplarından, videolardan ve CD-ROM’lardan milyonlar kazanma planı vardı – hepsi yedi yıllık birlikte çalışmaya dayalı. Ve hala 1960’larda takılıp kaldığımızı düşünmeyin, o 1992’ydi – “kadın yılı”.
Bu noktada durup duvarda bir delik açma ihtiyacı hissedebilirsiniz, ancak Zernike’nin mükemmel raporlaması sizi okumaya devam etmeye zorluyor. Hikayesini dikkatli bir ilerleme hızı ve kesin ayrıntılarla anlatıyor, her adaletsizliği çarpıcı alıntılar ve somut gerçeklerle gösteriyor. Onu okumak, kendimi laboratuvarda becerikli meslektaşlarımla uğraşıyormuşum gibi hissettirdi – Hopkins’in yalnızlığını ve çaresizliğini hissedebiliyordum. Bir noktada (uçakta) adeta “Nancy, ona inanma!” diye bağırdım.
Ama sonra bir mucize oldu: MIT öğretim üyeleri sonunda notlarını karşılaştırdı. (“Sadece benim olduğumu sanıyordum,” dediklerini hayal ediyorum). Maaşları ve laboratuvar pozisyonlarını, kariyerleri ve öğretmenlik pozisyonlarını tartıştılar ve – diğerlerinin öne sürdüğü gibi – deli, aşırı duyarlı, daha az zeki veya her zaman popüler olan “hormon” olmadıklarını anladılar. Artık yalnız da değillerdi.
Bilim insanı olarak mezuralarını çıkardılar ve laboratuvar alanlarını hesapladılar; erkek meslektaşlarına göre kimlerin hangi ekipmanı aldığı, maaşların nasıl kıyaslandığı, bursların nasıl verildiği, kimlerin hangi komitelerde yer aldığı ve dışarıdan ne kadar teklif aldığının bir listesini derledi. Yakında bir model ortaya çıktı. 1994 yılında Fen Fakültesi’nin altı bölümünde 15 kadrolu kadın ve 194 erkek istihdam edilmiştir.
O zamanki Başkan Charles Vest, kanıtların reddedilemez olduğunu kabul etti ve değişimi savundu ve ülke çapındaki diğer üniversiteler de aynı şeyi yaptı. Bugün Hopkins, MIT’de Amgen Fahri Biyoloji Profesörüdür ve kanser önleme ve araştırma savunuculuğuna odaklanırken, aynı zamanda biyoteknoloji şirketlerini destekleyen kadın öğretim üyelerinin sayısını artırmak için Sangeeta Bhatia ve Susan Hockfield ile Future Founders Initiative’in kurucu ortağıdır.
Bu noktada durup duvarda bir delik açma ihtiyacı hissedebilirsiniz, ancak Zernike’nin mükemmel raporlaması sizi okumaya devam etmeye zorluyor. Hikayesini dikkatli bir ilerleme hızı ve kesin ayrıntılarla anlatıyor, her adaletsizliği çarpıcı alıntılar ve somut gerçeklerle gösteriyor. Onu okumak, kendimi laboratuvarda becerikli meslektaşlarımla uğraşıyormuşum gibi hissettirdi – Hopkins’in yalnızlığını ve çaresizliğini hissedebiliyordum. Bir noktada (uçakta) adeta “Nancy, ona inanma!” diye bağırdım.
Ama sonra bir mucize oldu: MIT öğretim üyeleri sonunda notlarını karşılaştırdı. (“Sadece benim olduğumu sanıyordum,” dediklerini hayal ediyorum). Maaşları ve laboratuvar pozisyonlarını, kariyerleri ve öğretmenlik pozisyonlarını tartıştılar ve – diğerlerinin öne sürdüğü gibi – deli, aşırı duyarlı, daha az zeki veya her zaman popüler olan “hormon” olmadıklarını anladılar. Artık yalnız da değillerdi.
Bilim insanı olarak mezuralarını çıkardılar ve laboratuvar alanlarını hesapladılar; erkek meslektaşlarına göre kimlerin hangi ekipmanı aldığı, maaşların nasıl kıyaslandığı, bursların nasıl verildiği, kimlerin hangi komitelerde yer aldığı ve dışarıdan ne kadar teklif aldığının bir listesini derledi. Yakında bir model ortaya çıktı. 1994 yılında Fen Fakültesi’nin altı bölümünde 15 kadrolu kadın ve 194 erkek istihdam edilmiştir.
O zamanki Başkan Charles Vest, kanıtların reddedilemez olduğunu kabul etti ve değişimi savundu ve ülke çapındaki diğer üniversiteler de aynı şeyi yaptı. Bugün Hopkins, MIT’de Amgen Fahri Biyoloji Profesörüdür ve kanser önleme ve araştırma savunuculuğuna odaklanırken, aynı zamanda biyoteknoloji şirketlerini destekleyen kadın öğretim üyelerinin sayısını artırmak için Sangeeta Bhatia ve Susan Hockfield ile Future Founders Initiative’in kurucu ortağıdır.