dunyadan
Aktif Üye
Yaklaşık 300 sayfalık bir kitap yazmak için ne gerekiyordu?
Tek kelimeyle… her şey. Gözlerimle harf harf yazıyorum. Bunu yazmak için iki yıl boyunca her gün birkaç saat yazmak fiziksel olarak zorluydu. Sabır ve disiplin gerektiriyordu. İnsanlar sıklıkla “yazma tıkanıklığından” bahseder ama sanırım ben son birkaç yılda binlerce kez tam tersini yaşadım. Sıradan yazarların aklına harika bir fikir gelebilir ve bunu sayfaya koymak isteyebilir ve ardından bunu hemen yazıya geçirebilirsiniz. Ama o kadar yavaş yazıyorum ki, o kadar canlı ve net olan bu harika fikir, ben güçlükle yürürken ve yazarken sonunda sisin içinde kayboldu.
Aynı zamanda duygusal bir bedel de ödedi. Hayatımın en acı verici ve en savunmasız zamanlarını yeniden yaşamak ve bu deneyimleri kahramanca bir şekilde değil, ham, dürüst, insani bir şekilde paylaşmak, olağanüstü miktarda güven gerektiriyordu. En büyük gücümüzün birbirimizle eksiklerimizi ve zayıf noktalarımızı paylaşmak olduğunun farkındayım. Bizim kurtarıcımız.
Bitirmekten korktuğunuzu neden anlatıyorsunuz?
Bunun birkaç nedeni vardı. Çoğu yazarın aksine, gözden geçirmek veya düzenlemek için bir bölümü hızlıca kaydıramıyorum. Sosyal medyada “Bir günde çoğu insanın 15 dakikada yaptığından daha fazlasını yapıyorum!” diye övündüm. Bu yüzden yazma sürecinin sonunda hikayemizi tamamlamak için ihtiyacım olan girdiyi kaybedeceğimden endişelendim. ve söylemesi doğru.
Michel ve ben, ALS ile yaşamanın duyulmaması gereken karanlık travmalarına katlanarak bir çift olarak yolculuğumuzu açık ve şeffaf bir şekilde paylaşırken bazı büyük riskler aldık. Ama bu zor, doğru, şefkatli sohbetler bizim kurtuluşumuz ve şifamızdı. Ayrıca din ve maneviyatla ilgili alışılmadık görüşlerimi paylaşarak bazı kişisel riskler de aldım.
Sanırım en korkutucu yanı, hayat hikayemin yayınlandıktan sonra sağlam, statik ve katı hale gelmesi olabilir. Bu benim için çok çılgınca çünkü ömür boyu bir kaşif olarak bakış açılarım, felsefi görüşlerim ve inançlarım dinamik ve değişkendir.
Tek kelimeyle… her şey. Gözlerimle harf harf yazıyorum. Bunu yazmak için iki yıl boyunca her gün birkaç saat yazmak fiziksel olarak zorluydu. Sabır ve disiplin gerektiriyordu. İnsanlar sıklıkla “yazma tıkanıklığından” bahseder ama sanırım ben son birkaç yılda binlerce kez tam tersini yaşadım. Sıradan yazarların aklına harika bir fikir gelebilir ve bunu sayfaya koymak isteyebilir ve ardından bunu hemen yazıya geçirebilirsiniz. Ama o kadar yavaş yazıyorum ki, o kadar canlı ve net olan bu harika fikir, ben güçlükle yürürken ve yazarken sonunda sisin içinde kayboldu.
Aynı zamanda duygusal bir bedel de ödedi. Hayatımın en acı verici ve en savunmasız zamanlarını yeniden yaşamak ve bu deneyimleri kahramanca bir şekilde değil, ham, dürüst, insani bir şekilde paylaşmak, olağanüstü miktarda güven gerektiriyordu. En büyük gücümüzün birbirimizle eksiklerimizi ve zayıf noktalarımızı paylaşmak olduğunun farkındayım. Bizim kurtarıcımız.
Bitirmekten korktuğunuzu neden anlatıyorsunuz?
Bunun birkaç nedeni vardı. Çoğu yazarın aksine, gözden geçirmek veya düzenlemek için bir bölümü hızlıca kaydıramıyorum. Sosyal medyada “Bir günde çoğu insanın 15 dakikada yaptığından daha fazlasını yapıyorum!” diye övündüm. Bu yüzden yazma sürecinin sonunda hikayemizi tamamlamak için ihtiyacım olan girdiyi kaybedeceğimden endişelendim. ve söylemesi doğru.
Michel ve ben, ALS ile yaşamanın duyulmaması gereken karanlık travmalarına katlanarak bir çift olarak yolculuğumuzu açık ve şeffaf bir şekilde paylaşırken bazı büyük riskler aldık. Ama bu zor, doğru, şefkatli sohbetler bizim kurtuluşumuz ve şifamızdı. Ayrıca din ve maneviyatla ilgili alışılmadık görüşlerimi paylaşarak bazı kişisel riskler de aldım.
Sanırım en korkutucu yanı, hayat hikayemin yayınlandıktan sonra sağlam, statik ve katı hale gelmesi olabilir. Bu benim için çok çılgınca çünkü ömür boyu bir kaşif olarak bakış açılarım, felsefi görüşlerim ve inançlarım dinamik ve değişkendir.