dunyadan
Aktif Üye
SPLINTERS: Farklı türde bir aşk hikayesikaydeden Leslie Jamison
Otobiyografik kadın edebiyatının altın çağını yaşıyoruz. Yayıncılıkta gerçek eşitlik hala elde edilemiyor, ancak Roth'tan Styron'a ve Ford'a kadar geçen yüzyılın ödüllü kitaplarında titizlikle ve cömertçe belgelenen heteroseksüel erkek iç dünyası, sonunda tartışmasız üstünlük konumundan dışarı itildi. Onun yerine, aralarında Maggie Nelson, Eula Biss, Valeria Luiselli, Margo Jefferson, Alison Bechdel, Rachel Cusk, Carina Chocano ve Leslie Jamison'un da bulunduğu, trans kadınlar da dahil olmak üzere kendi form fikirlerine sahip bir grup parlak kadın ortaya çıktı.
Şu anda 40 yaşında olan Jamison, “Splinters” adlı yeni bir anı kitabının yazarıdır. Boşanmasının ve bekar bir anne olarak ilk yıllarının hikayesini anlatıyor. Jamison, en iyisi The Empathy Exams (2014) olan önceki kitaplarında otobiyografiyi gazetecilik ve makalelerle birleştirerek sıklıkla melez formlar kullanmıştı. Ancak “Splinters”da sanki anneliğin aciliyeti bu çekim tekniklerine olan ihtiyacı ortadan kaldırmış gibi hikayesini doğrudan anlatıyor.
Yine de gerçek teması bozulmadan kalıyor: tüm etik, estetik ve kişisel eylemlerin acı veren belirsizliği ve Virginia Woolf'un bilincin “kelebek tonları” dediği benliğin sonuçta ortaya çıkan bölünmeleri. “Bir yanım şöyle dedi: Bu dayanılmaz” Jamison bebeğinden ayrılması hakkında yazıyor. “Diğer parça şunu söyledi: Bu iyi. Her iki kısım da yalan söylüyordu. Hiçbir şey yolunda değildi ve hiçbir şey dayanılmaz değildi.”
Splinters'ın başlangıcında, Jamison ve kocası “C” ayrılıklarının ilk aşamalarındaydı: “Yanımdaki bebek arabasında bebekle birlikte teslim sırasında dururken, lobiden seslendi: 'Neden Don' Yemek yeme, seni anoreksik kaltak. Veya “Öyle değil mi?” dedi. [expletive] Benimle konuş. “Lütfen benimle böyle konuşma” dediğimde bana yaklaştı ve “Seninle istediğim gibi konuşabilirim” dedi. [expletive] istiyorum.” Başka bir bırakma sahnesinde ona tükürür.
Otobiyografik kadın edebiyatının altın çağını yaşıyoruz. Yayıncılıkta gerçek eşitlik hala elde edilemiyor, ancak Roth'tan Styron'a ve Ford'a kadar geçen yüzyılın ödüllü kitaplarında titizlikle ve cömertçe belgelenen heteroseksüel erkek iç dünyası, sonunda tartışmasız üstünlük konumundan dışarı itildi. Onun yerine, aralarında Maggie Nelson, Eula Biss, Valeria Luiselli, Margo Jefferson, Alison Bechdel, Rachel Cusk, Carina Chocano ve Leslie Jamison'un da bulunduğu, trans kadınlar da dahil olmak üzere kendi form fikirlerine sahip bir grup parlak kadın ortaya çıktı.
Şu anda 40 yaşında olan Jamison, “Splinters” adlı yeni bir anı kitabının yazarıdır. Boşanmasının ve bekar bir anne olarak ilk yıllarının hikayesini anlatıyor. Jamison, en iyisi The Empathy Exams (2014) olan önceki kitaplarında otobiyografiyi gazetecilik ve makalelerle birleştirerek sıklıkla melez formlar kullanmıştı. Ancak “Splinters”da sanki anneliğin aciliyeti bu çekim tekniklerine olan ihtiyacı ortadan kaldırmış gibi hikayesini doğrudan anlatıyor.
Yine de gerçek teması bozulmadan kalıyor: tüm etik, estetik ve kişisel eylemlerin acı veren belirsizliği ve Virginia Woolf'un bilincin “kelebek tonları” dediği benliğin sonuçta ortaya çıkan bölünmeleri. “Bir yanım şöyle dedi: Bu dayanılmaz” Jamison bebeğinden ayrılması hakkında yazıyor. “Diğer parça şunu söyledi: Bu iyi. Her iki kısım da yalan söylüyordu. Hiçbir şey yolunda değildi ve hiçbir şey dayanılmaz değildi.”
Splinters'ın başlangıcında, Jamison ve kocası “C” ayrılıklarının ilk aşamalarındaydı: “Yanımdaki bebek arabasında bebekle birlikte teslim sırasında dururken, lobiden seslendi: 'Neden Don' Yemek yeme, seni anoreksik kaltak. Veya “Öyle değil mi?” dedi. [expletive] Benimle konuş. “Lütfen benimle böyle konuşma” dediğimde bana yaklaştı ve “Seninle istediğim gibi konuşabilirim” dedi. [expletive] istiyorum.” Başka bir bırakma sahnesinde ona tükürür.