dunyadan
Aktif Üye
gezgin ruhlartarafından Cecile Pin
Vietnam’da bir hurafe vardır: Evden uzakta ölürseniz, ruhunuz huzursuz olur ve öbür dünyaya gitmez. Bunun yerine, devam etmenin hiçbir yolu olmadan, aç ve üşümüş bir hayalet olarak dünyayı dolaşmak için lanetleneceksiniz. Bu yaygın inanış, Cecile Pin’in ilk romanı “Gezgin Ruhlar”ın çıkış noktasıdır.
1978’de, Saygon’un düşüşünden üç yıl sonra, Vietnamlı genç Anh, altı küçük kardeşinden ikisiyle birlikte Vietnam’dan kaçmak için çantalarını toplar. Plan: Tekneyle Hong Kong’a yelken açmak, burada üçü ailelerinin geri kalanını bekleyecek ve yeniden birleştikten sonra hepsi Amerika Birleşik Devletleri’ne yerleşecekler. Anh ve erkek kardeşleri Minh ve Thanh, Hong Kong’a başarılı bir şekilde ayak basarlar, ancak ailelerinin geri kalanını beklemek beklenenden uzun sürer.
Son olarak, bir mülteci kampının sahilinde cesetler bulunur. Bunların arasında yabancı toprağa gömülen ailesinin geri kalanı da var. O andan itibaren, üç kardeş birbirlerinin tek ailesidir; bu bağ, “üç kardeş burada başarılı olamadıysa, o başarılı oldu” diye hayatta kalmaları ve başarılı olmaları gereken İngiltere’ye taşındıktan sonra sınanacaktır. ailesi hayır, yani ağır basan bir karar yok.
“Gezgin Ruhlar” diğer mülteci romanlarına çok benzer şekilde başlıyor. Odak noktası, kayıp ve yeniden başlamanın zorlukları, hayatta kalmanın angaryası ve uyum sağlama ihtiyacı üzerinedir. Göçmenlik aileleri karıştırırken pin saatleri. Anh, ailesi olmadan evin fiili annesi olur. 16 yaşında, erkek kardeşlerinin okula gidebilmesi ve başarılı olmasını umduğu için eğitimini terzi olarak çalışmaya feda etti. Pin, “Başarısının kendi fedakarlıklarına değeceğini hissetti,” diye yazıyor Pin, “yıllar boyunca yaptığı işe daha derin bir anlam kazandıracağını.”
Ama taşıyıcı anneliğinin ötesinde Anh kim? Ne yazık ki, Pin bize öğrenmemiz için çok az fırsat veriyor. Anh’nin kardeşlerinin en sevdiği yemekleri hazırladığını görüyoruz ve geç saatlere kadar suçlu genç erkek kardeşi Minh’in nerede olduğu konusunda endişelenerek ona eşlik ediyoruz, ancak onun arzuları ve kendisi için kurduğu hayaller hakkında çok az şey biliyoruz.
Ancak “Gezgin Ruhlar” bir fedakarlık ve aile sorumlulukları hikayesinden daha fazlasıdır. Yazarın daha büyük hırsları var ve bu, başlangıçta oluşturduğu karmaşık hikaye yapısına yansıyor. Roman, yavaş yavaş, üç kardeşi görünmez bir şekilde izleyen ailenin kalıcı ruhlarının hayatlarına öngörülemeyen yollar açar ve Pin, çok gerçek muhafazakar siyaseti yansıtan kurgusal belgeleri (Margaret Thatcher’ın Vietnamlı mültecilere karşı yabancı düşmanı tavrını ifşa eden bir gazete makalesi gibi) karıştırır. 1980’leri göster. Ve en şaşırtıcı olanı, hikaye ilerledikçe, Martha Nussbaum, İlyada ve Joan Didion’un felsefesinden yararlanan yeni bir anlatıcının sesi içeri sızmaya başlar. Çok geçmeden sesin kayıpla uğraşan bir yazara ait olduğu anlaşılır: Sesin neye benzediği, yarattığı keder ve -ne kadar zayıf olursa olsun- ona verdiğimiz anlam. Bu anlatıcı, Didion’dan açıklayıcı bir alıntı paylaşıyor: “Sadece farklı görüntülere bir anlatı çizgisi empoze ederek yaşıyoruz, özellikle de yazarken.”
Ortaya özel bir şey çıkıyor: çoksesli bir roman, kalıtsal travma hakkında bir deneme ve bize ait olmayan hikayeleri anlatmakla ilgili sessiz bir üstkurmaca. Bazen Pin’in tam olarak nereye gittiği belli değil – örneğin, Vietnam’da görev yapan Amerikan askerleri hakkında gereksiz bir başlık var – ama Pin’in romanı bununla ilgili olmadığı için onu takip ediyoruz. tarih ve hakkında daha fazlası hikaye nasıl yapılır. Onu okumak, bir yazarı iş başında izlemek, kayıplara bir olay örgüsü vermeye ve ayrıntılara anlam vermeye çalışmak gibidir. Bu, üç kardeşin yeni evlerine alışma hikayesinden daha ilgi çekici.
Gezgin Ruhlar soruyor: Mülteci hikayelerini nasıl anlatmalıyız? Neden onlara söylemeliyiz? Ve kim? Ve her şeyden önce ne yapmalıyız? Yapmak özellikle yıllar geçmiş ve bunları yaşayanlar gitmişken mülteci hikayeleriyle?
Eric Nguyen, Suya Kaybettiğimiz Şeyler kitabının yazarıdır.
gezgin ruhlar | Cecile Pin tarafından | 226 sayfa | Henry Holt & Şirketi | $26.99
Vietnam’da bir hurafe vardır: Evden uzakta ölürseniz, ruhunuz huzursuz olur ve öbür dünyaya gitmez. Bunun yerine, devam etmenin hiçbir yolu olmadan, aç ve üşümüş bir hayalet olarak dünyayı dolaşmak için lanetleneceksiniz. Bu yaygın inanış, Cecile Pin’in ilk romanı “Gezgin Ruhlar”ın çıkış noktasıdır.
1978’de, Saygon’un düşüşünden üç yıl sonra, Vietnamlı genç Anh, altı küçük kardeşinden ikisiyle birlikte Vietnam’dan kaçmak için çantalarını toplar. Plan: Tekneyle Hong Kong’a yelken açmak, burada üçü ailelerinin geri kalanını bekleyecek ve yeniden birleştikten sonra hepsi Amerika Birleşik Devletleri’ne yerleşecekler. Anh ve erkek kardeşleri Minh ve Thanh, Hong Kong’a başarılı bir şekilde ayak basarlar, ancak ailelerinin geri kalanını beklemek beklenenden uzun sürer.
Son olarak, bir mülteci kampının sahilinde cesetler bulunur. Bunların arasında yabancı toprağa gömülen ailesinin geri kalanı da var. O andan itibaren, üç kardeş birbirlerinin tek ailesidir; bu bağ, “üç kardeş burada başarılı olamadıysa, o başarılı oldu” diye hayatta kalmaları ve başarılı olmaları gereken İngiltere’ye taşındıktan sonra sınanacaktır. ailesi hayır, yani ağır basan bir karar yok.
“Gezgin Ruhlar” diğer mülteci romanlarına çok benzer şekilde başlıyor. Odak noktası, kayıp ve yeniden başlamanın zorlukları, hayatta kalmanın angaryası ve uyum sağlama ihtiyacı üzerinedir. Göçmenlik aileleri karıştırırken pin saatleri. Anh, ailesi olmadan evin fiili annesi olur. 16 yaşında, erkek kardeşlerinin okula gidebilmesi ve başarılı olmasını umduğu için eğitimini terzi olarak çalışmaya feda etti. Pin, “Başarısının kendi fedakarlıklarına değeceğini hissetti,” diye yazıyor Pin, “yıllar boyunca yaptığı işe daha derin bir anlam kazandıracağını.”
Ama taşıyıcı anneliğinin ötesinde Anh kim? Ne yazık ki, Pin bize öğrenmemiz için çok az fırsat veriyor. Anh’nin kardeşlerinin en sevdiği yemekleri hazırladığını görüyoruz ve geç saatlere kadar suçlu genç erkek kardeşi Minh’in nerede olduğu konusunda endişelenerek ona eşlik ediyoruz, ancak onun arzuları ve kendisi için kurduğu hayaller hakkında çok az şey biliyoruz.
Ancak “Gezgin Ruhlar” bir fedakarlık ve aile sorumlulukları hikayesinden daha fazlasıdır. Yazarın daha büyük hırsları var ve bu, başlangıçta oluşturduğu karmaşık hikaye yapısına yansıyor. Roman, yavaş yavaş, üç kardeşi görünmez bir şekilde izleyen ailenin kalıcı ruhlarının hayatlarına öngörülemeyen yollar açar ve Pin, çok gerçek muhafazakar siyaseti yansıtan kurgusal belgeleri (Margaret Thatcher’ın Vietnamlı mültecilere karşı yabancı düşmanı tavrını ifşa eden bir gazete makalesi gibi) karıştırır. 1980’leri göster. Ve en şaşırtıcı olanı, hikaye ilerledikçe, Martha Nussbaum, İlyada ve Joan Didion’un felsefesinden yararlanan yeni bir anlatıcının sesi içeri sızmaya başlar. Çok geçmeden sesin kayıpla uğraşan bir yazara ait olduğu anlaşılır: Sesin neye benzediği, yarattığı keder ve -ne kadar zayıf olursa olsun- ona verdiğimiz anlam. Bu anlatıcı, Didion’dan açıklayıcı bir alıntı paylaşıyor: “Sadece farklı görüntülere bir anlatı çizgisi empoze ederek yaşıyoruz, özellikle de yazarken.”
Ortaya özel bir şey çıkıyor: çoksesli bir roman, kalıtsal travma hakkında bir deneme ve bize ait olmayan hikayeleri anlatmakla ilgili sessiz bir üstkurmaca. Bazen Pin’in tam olarak nereye gittiği belli değil – örneğin, Vietnam’da görev yapan Amerikan askerleri hakkında gereksiz bir başlık var – ama Pin’in romanı bununla ilgili olmadığı için onu takip ediyoruz. tarih ve hakkında daha fazlası hikaye nasıl yapılır. Onu okumak, bir yazarı iş başında izlemek, kayıplara bir olay örgüsü vermeye ve ayrıntılara anlam vermeye çalışmak gibidir. Bu, üç kardeşin yeni evlerine alışma hikayesinden daha ilgi çekici.
Gezgin Ruhlar soruyor: Mülteci hikayelerini nasıl anlatmalıyız? Neden onlara söylemeliyiz? Ve kim? Ve her şeyden önce ne yapmalıyız? Yapmak özellikle yıllar geçmiş ve bunları yaşayanlar gitmişken mülteci hikayeleriyle?
Eric Nguyen, Suya Kaybettiğimiz Şeyler kitabının yazarıdır.
gezgin ruhlar | Cecile Pin tarafından | 226 sayfa | Henry Holt & Şirketi | $26.99